இந்திய விடுதலை வரலாற்றில் அரவிந்தர் (அரவிந்த் அக்ராய்ட் கோஷ்) ஒரு தனித்துவமான ஆளுமை. 15.08.1872 அன்று கொல்கத்தாவில் பிறந்த அரவிந்தர், தனது வாழ்க்கையின் முதல் கட்டத்தில் தீவிரமான தேசியவாதியாகவும், பின்னர் ஆன்மீக யோகநெறியாளராகவும் உருவெடுத்தவர். இந்த மாற்றம் தனிப்பட்ட ஆன்மீக தேடலின் விளைவாக மட்டுமல்ல; அது அன்றைய கால அரசியல், சமூகச் சூழல்களின் பிரதிபலிப்பாகவும் தோல்வி அடைந்த மனிதனின் வாழ்வாகவும் பார்க்கப்பட வேண்டும்.
தேசிய விடுதலைப் போராட்டத்தில் அரவிந்தர்
பரோடாவில் பணியாற்றிய காலத்தில் அரவிந்தருக்குள் ஊறிய இந்தியப் பண்பாட்டு உணர்வும், 1905-இல் நடந்த வங்காளப் பிரிவினையும், அவரை நேரடியாக விடுதலைப் போராட்டத்தில் ஈடுபடச் செய்தன. வங்காள தேசியக் கல்லூரியின் முதல்வராக இருந்து, இளைஞர்களை தேசிய உணர்வுடன் உருவாக்க முயன்றது, கல்வியையும் அரசியலையும் இணைத்த ஒரு முன்னோடி முயற்சியாகும்.
அரவிந்தரின் இந்த கட்டம் முக்கியமானது. ஏனெனில், இது காலனிய ஆதிக்கத்திற்கு எதிரான இந்திய நடுத்தர வர்க்க அறிவுஜீவிகளின் கிளர்ச்சியை வெளிப்படுத்துகிறது. ஆயினும், இந்த போராட்டம் பெரும்பாலும் தேசிய விடுதலை என்ற எல்லைக்குள் நின்றதே தவிர, வர்க்கச் சுரண்டலை முழுமையாக எதிர்கொள்ளும் திசையில் வளரவில்லை என்பதும் உண்மை.
சிறை வாழ்க்கையும் ஆன்மீகத் திருப்பமும்
1907, 1908-இல் கைது, சிறைவாசம் – இவை அரவிந்தரின் வாழ்க்கையில் ஒரு திருப்புமுனை. சிறையில் வாழ்க்கை அவரை பலகீனப்படுத்தி அவரை அரசியல் போராட்டத்திலிருந்து விலகச் செய்து, யோகநெறி நோக்கி இட்டுச் சென்றன. 1910-இல் புதுச்சேரிக்கு வந்து, அரசியல் செயற்பாடுகளிலிருந்து முற்றாக விலகி, எந்த பிரச்சினையும் இல்லாத சுகபோக ஆன்மீக வாழ்வில் தன்னை முழுமையாக அர்ப்பணித்தார்.
இது ஒரு முக்கியமான விவாதத்துக்குரிய கட்டம். காலனிய அடக்குமுறையால் நொறுங்கிய பல அறிவுஜீவிகள், சமூக மாற்றத்திற்கான நேரடி அரசியல் போராட்டத்தைவிட, தனிநபர் ஆன்மீக விடுதலையை முன்னிலைப்படுத்திய நிகழ்வுகளின் பிரதிநிதியாக அரவிந்தரை காண முடிகிறது. சமூக சுரண்டலின் மூல காரணமான பொருளாதார அமைப்புகளை மாற்றுவதற்குப் பதிலாக, மனித உள்ளத்தின் மாற்றமே விடுதலைக்கான வழி என்ற பார்வை, மக்கள் இயக்கங்களிலிருந்து விலகச் செய்தது.
“ஆர்யா” இதழும் இந்திய தத்துவமும்
1914 முதல் 1921 வரை “ஆர்யா” இதழில் வேதம், உபநிடதம், கீதை, இந்தியப் பண்பாடு குறித்து எழுதிய அரவிந்தர், பிராமணிய தத்துவத்தை உலகளாவிய தளத்திற்கு கொண்டு சென்றார். “சாவித்திரி” போன்ற காவியங்கள், மனித ஆன்மாவின் உயர்வை மையமாகக் கொண்டவை.
ஆனால், இந்த எழுத்துக்கள் சமூக யதார்த்தத்திலிருந்து விலகி, ஆன்மீக இலட்சியங்களில் மூழ்கியவையாகத் தோன்றுகின்றன. பசியும், வறுமையும், வர்க்கச் சுரண்டலும் நிலவிய ஒரு சமூகத்தில், ஆன்மீக உயர்வு மட்டும் பொதுமக்களின் விடுதலைக்கு வழிவகுக்குமா என்ற கேள்வி எழுகிறது.
அரவிந்தரின் மரபும் வரம்புகளும்
1950 டிசம்பர் 5-இல் இயற்கை எய்திய அரவிந்தர், இன்று உலகளாவிய ஆன்மீக ஆளுமையாக நினைவு கூரப்படுகிறார். புதுச்சேரி ஆசிரமம், பலருக்கும் அமைதி மற்றும் தியானத்தின் அடையாளமாக உள்ளது.
நமது பார்வையில், அரவிந்தரை முழுமையாக மறுப்பதோ அல்லது முழுமையாக போற்றுவதோ சரியான அணுகுமுறை அல்ல. அவர் காலனிய எதிர்ப்பில் ஆற்றிய பங்கு மதிக்கத்தக்கது. அதே நேரத்தில், அரசியல் போராட்டத்திலிருந்து ஆன்மீகத் தளத்திற்கு அவர் விலகியது, அவரின் பலகீனம் இந்திய விடுதலை இயக்கத்தின் ஒரு வரம்பையும் வெளிப்படுத்துகிறது. மக்கள் அடிப்படையிலான, வர்க்கச் சுரண்டலை ஒழிக்கும் போராட்டம் வளர வேண்டிய தருணத்தில், ஆன்மீக விடுதலை முன்னிலைப்படுத்தப்பட்டது.
அரவிந்தர், இந்திய வரலாற்றின் ஒரு முரண்பட்ட முகம். தேசிய விடுதலைக்காக எழுந்த ஒரு போராளி, பின்னர் ஆன்மீக தேடலின் அடையாளமாக மாறியவர். அவரது வாழ்க்கை, தேசிய விடுதலையும் சமூக விடுதலையும் ஒன்றாக இணைக்கத் தவறிய இந்திய நடுத்தர வர்க்கத்தின் வரலாற்றுப் பாடமாக நமக்கு முன் நிற்கிறது. உண்மையான விடுதலை என்பது தனிநபர் ஆன்மீக உயர்வில் அல்ல; சுரண்டலற்ற, சமத்துவமான சமூக அமைப்பை உருவாக்குவதில்தான் உள்ளது.
